we slapen bij mijn moeder, ik en mijn zoontje op zo'n elektrisch opblaasbed. het is koud in de kamer, mijn hoofd zit vol snot en bij elke "hoest" voel ik de vloer door ons supersonische bed heen. ik lig wakker van de nieuwe geluiden en de lijstjes in mijn hoofd van dingen die ik niet moet vergeten. Dan als ik terug kom van tinkelen hoor ik daar in die stille koude kamer, één enkel helder: 'mama?' en hij slaapt gewoon weer verder.
mijn klaagzang smelt weg, ik kruip lekker tegen hem aan en snuif zijn geur op...
wat ben ik blij met jou, de enige in de wereld die mij zo kan noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten